صفحه‌هایی مانند آنچه که در NGC-3147 یافت شد، از گرد و غبار و سایر آلودگی‌ها تهیه و به مدار سیاه چاله کشیده شده است که به طور معمول در کهکشان‌های فعال‌تر با سیاه چاله‌های بزرگتر ظاهر می‌شوند و به راحتی با تلسکوپ‌های ما دیده می‌شوند.
معمولا، هر چه گاز بیشتری توسط سیاه چاله به دام می‌افتد، ظاهر صفحه روشن‌تر و انرژی آزاد شده توسط انفجار تابش الکترومغناطیسی به نام کوازار بیشتر خواهد بود. اما به نظر می‌رسد این صفحه در NGC-3147 این روند را نادیده گرفته است. ستاره شناسان انتظار داشتند صفحه‌ای مانند یک دونات پف کرده ببینند اما به جای آن یک پنکیک دیدند! که آن به دلیل ضعیف بودن سیاه چاله است.
به گفته ستاره شناس Stefano Bianchi، نوع صفحه‌ای که ما مشاهده می‌کنیم یک فاز کاهش یافته است که انتظار نمی‌رفت وجود داشته باشد. به گفته Stefano مشاهدات دقیق و عمیق فضایی این نوع فقط به کمک تلسکوپ قدرتمند هابل امکان پذیر بود و در فهم این کهکشان‌های کمتر فعال به ما کمک بسیاری کرد.
در واقع، تلسکوپ فضایی Spectrograph Imaging هابل با منع ورود نورهای اطراف کهکشان اجازه بررسی سرعت، دما و سایر ویژگی‌های ماده درون صفحه را فراهم کرد. علاوه بر این صفحه نیز بسیار به میدان گرانشی سیاه چاله نزدیک است. همچنین نور آن خم و از شکل خارج شده که باعث جذاب‌تر شدن آن می‌شود.