این روزها برخی از بساز و بفروش‌های پای درختان بتن می‌ریزند و شهرداری تهران بدون توجه به این موضوع برای صاحبان ساختمان پایان کار صادر می‌کند.
علی اکبر روح‌نواز کارشناس مسائل حقوقی در یادداشتی نوشت: این یک واقعیت است که ما جامعه‌ای به شدت سیاست زده هستیم و همین هم موجب شده تا حواسمان از پیرامون زندگی فردی و اجتماعی و اتفاقات ریز و درشت آن پرت شود.مصادیق زیاد است و در این مجال یک نمونه را با شما مرور می کنم؛ شهرداری برای اعطای مجوز بنای ساختمانها اختیار تام دارد و در صدور پایان کار مو را از ماست بیرون می کشد -البته بماند که کمیسیون ماده ۱۰۰ منبع اصلی درآمد است!- اما وقتی پای محیط زیست و فضای سبز در میان باشد، چشم خود را بر همه چیز می بندد! به جای جانمایی مناسب درب پارکینگ عین آب خوردن و در راستای رفع معارض! و دفاع از منافع خصوصی و نقض حریم حقوق عمومی، مرتکب جرم به تسبیب (ماده ۵۰۶ قانون مجازات) و ترک فعل (ماده ۲۹۵ قانون مجازات) می شود.ماده ۵۰۶: تسبیب در جنایت آن است که کسی سبب تلف شدن یا مصدومیت دیگری را فراهم کند و خود مستقیماً مرتکب جنایت نشود به طوری که در صورت فقدان رفتار او جنایت حاصل نمیشد مانند آنکه چاهی بکند و کسی در آن بیفتد و آسیب ببیند.ماده ۲۹۵:هرگاه کسی فعلی که انجام آن را برعهده گرفته یا وظیفه خاصی را که قانون بر عهده او گذاشته است، ترک کند و به سبب آن، جنایتی واقع شود، چنانچه توانایی انجام آن فعل را داشته باشد جنایت حاصل به او مستند می شود و حسب مورد عمدی، شبه عمدی، یا خطای محض است، مانند این که مادر یا دایه ای که شیر دادن را برعهده گرفته است، کودک را شیر ندهد یا پزشک یا پرستار وظیفه قانونی خود را ترک کند.قتل عمد و شبه عمد، همیشه مستقیم انجام نمی شود، می توان بلاواسطه کاری کرد اکسیژن به قربانی نرسد… برای رفع معارض(درخت) در مقابل پارکینگ، کافیست در مقابل چشمان مردم با مواد نفتی و بتون او را خفه و جانش را گرفت.اولیای دم این مقتول( مردم) دستشان به جایی نمی رسد، کافیست دستگاههای ذیربط مسئولیت بپذیرند و به استناد دو ماده قانونی یادشده، صحنه سازی ها را با بازسازی جرم برملا کرده و قاتلان را به سزای عملشان برسانند که نمی رسانند…